Instytut Jagielloński o „białych plamach” i opłacie AV

dodano: 2014-05-07 11:33 | aktualizacja: 2014-05-07 12:17
autor: Anita Kaźmierska | źródło: Instytut Jagielloński/satkurier.pl

Nadal na mapie Polski są obszary (tzw. białe plamy), do których sygnał naziemnej telewizji cyfrowej w ogóle nie dociera. Jednocześnie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego opracowuje projekt założeń do ustawy o opłacie audiowizualnej, która będzie obowiązkowa i powszechna. Instytut Jagielloński jest zdania, że wprowadzenie obowiązkowej opłaty dla wszystkich obywateli za możliwość odbioru telewizji i radia będzie niezgodne z prawem i zasadami etyki, jeśli państwo nie zapewni wszystkim swoim obywatelom przynajmniej technicznej możliwości dostępu do cyfrowego sygnału telewizyjnego.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

– Wybrana w Polsce metoda cyfryzacji polegająca jedynie na transmisji naziemnej od początku rodziła wątpliwości ekspertów. Teraz dołączyli do ich głosów sami mieszkańcy, którzy wysyłają liczne skargi i apele w sprawie pozbawienia ich od lipca 2013 roku dostępu do sygnału telewizyjnego. W lutym 2014 roku Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji interweniowała w tej sprawie w TVP, MAC i UKE – czytamy w stanowisku Instytutu Jagiellońskiego.

Zdaniem Instytutu Jagiellońskiego problem osób „telewizyjnie wykluczonych” można rozwiązać korzystając z wzorców skutecznie wprowadzonych przez inne kraje europejskie, takie jak: Wielka Brytania, Austria, Francja czy Czechy i Słowacja. Wiele krajów w Europie zdecydowało się na zastosowanie równolegle dwóch technologii cyfryzacji telewizji: naziemnej i satelitarnej.

– Dzięki doświetleniu białych plam poprzez satelitę, sygnał byłby dostępny na terytorium całego kraju. Dla odbiorców oznacza to nie tylko możliwość technicznego dostępu do telewizji, ale także bezpłatny dostęp do kilkuset dodatkowych kanałów, w tym w jakości HD. Modelowym przykładem cyfryzacji przeprowadzonej w ten sposób jest Wielka Brytania, gdzie widzowie mają do wyboru dwie platformy cyfrowe – satelitarną i naziemną – mówi Marcin Roszkowski, prezes Instytutu Jagiellońskiego.

W Polsce zdecydowano się na jedno źródło sygnału – naziemne, choć w fazie przygotowań do procesu przełączenia na telewizję cyfrową rozważano możliwość nadawania sygnału drogą satelitarną, jednak w 2009 roku TVP zamknęła projekt Platforma Satelitarna TVP, który zakładał satelitarną dystrybucję programów telewizji publicznej.

Według analizy symulacyjnej UKE z końca 2013 roku, przeprowadzonych na prośbę KRRiT, przytoczonej przez Instytut Jagielloński, problem wykluczenia telewizyjnego mógł dotyczyć wtedy nawet 490 tys. osób w przypadku MUX 1 (1,3% populacji kraju), 581 tys. w przypadku MUX 2 (1,5%) oraz 214 tys. w przypadku MUX 3 (0,57%), przede wszystkim w województwach położonych w południowej części kraju, gdzie górzyste ukształtowanie terenu ma bezpośredni wpływ na jakość sygnału. Ponadto z badań UKE z końca 2013 roku wynikało także, że brak możliwości odbioru programu TVP Regionalnej w wersji zgodnej z podziałem administracyjnym dotyczył wówczas 1,054 mln osób (2,78% populacji kraju). Najczęściej skarżyli się mieszkańcy województw: podkarpackiego, zachodniopomorskiego, warmińsko-mazurskiego, łódzkiego, mazowieckiego oraz opolskiego.

– Ten problem także można rozwiązać przy pomocy satelity. Na przykładzie Niemiec można zobaczyć, że dzięki temu telewizje regionalne mogą znacznie rozszerzyć zasięg swoich programów (mogą być odbierane w całej Europie), a także promować lokalne atrakcje turystyczne – dodaje Roszkowski.

Redakcja satkurier.pl pragnie przytoczyć jednak najnowsze dane opublikowane na początku maja 2014 roku (więcej tutaj) przez Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji na podstawie danych dostarczonych przez Urząd Telekomunikacji Elektronicznej i Telewizję Polską, według których MUX 3 nie dociera do 0,5% mieszkańców Polski, MUX 2 do 1,5%, MUX 1 do 1,4% populacji kraju, a właściwe dla swego miejsca zamieszkania programy TVP Regionalnej do co najwyżej 2,0% mieszkańców Polski (co najwyżej, bo 98 proc. to zasięg sprzed 25 kwietnia, a przeprowadzona teraz rekonfiguracja poprawiła zasięg telewizji regionalnych, twierdzi Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji).

Kolejnym problemem związanym z cyfryzacją telewizji jest, zdaniem Instytutu Jagiellońskiego, sposób finansowania mediów w Polsce. Najnowsze rozwiązanie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego to tzw. opłata audiowizualna, która – w przeciwieństwie do obowiązującego abonamentu RTV – nie byłaby uzależniona od posiadania odbiornika telewizyjnego lub radiowego. Oznacza to, że zapłaciliby ją wszyscy – nawet osoby, które z usług telewizji publicznej nie korzystają lub nie mają technicznej możliwości odbioru sygnału telewizji cyfrowej.

Zdaniem Instytutu Jagiellońskiego wprowadzenie opłaty obligującej wszystkich, nawet tych „wykluczonych telewizyjnie”, jest niedopuszczalne. – Państwo, jeśli chce wprowadzić powszechny podatek od telewizji, powinno najpierw zapewnić swoim obywatelom techniczną możliwość odbioru programów telewizji publicznej. W przeciwnym razie to jest to niezgodne nie tylko z prawem, ale także z zasadami etycznymi – twierdzi Roszkowski.

Instytut Jagielloński jest zdania, że w tak przełomowych krokach jak proces cyfryzacji należy brać pod uwagę wszystkich obywateli. Zaangażowane podmioty i instytucje powinny dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić powszechny dostęp do cyfrowego sygnału, zwłaszcza że rozwiązania technologiczne już istnieją i zostały skutecznie wdrożone w innych krajach Europy.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy.