15 kwiecień: Propozycje naukowe

dodano: 2004-04-14 21:19
autor: Bartosz Radomski | źródło:

> Anoreksja czy bulimia > Jak zostać ogrodnikiem?

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

Jak zostać ogrodnikiem? - TVP1, 14:30
Jesteśmy dumni z rozmachu i szybkości naszych działań. Nie trzeba wiele czasu, by wykarczować drzewa, wyciąć zarośla, splantować teren, zrobić nasypy, przygotować podłoże, wylać beton i przeprowadzić nową nitkę autostrady. Przyroda nie postępuje tak pochopnie, ale nie można odmówić jej skuteczności i konsekwencji. Już w dekadę po zamknięciu ruchu na drodze rośliny rozpoczną kolonizację sztucznego środowiska. Po trzydziestu latach autostrada zamieni się w zagajnik, a po wieku - okamgnieniu w skali czasu natury - wyrośnie na niej las. Tak właśnie przyroda pokona dumne dzieło sztuki inżynieryjnej. Z innym tworem cywilizacji - ogrodem - rozprawi się błyskawicznie. Wystarczy na chwilę spuścić wypieszczoną działkę z oczu, by po
powrocie zastać na miejscu tyleż bujną, co niechlujną dżunglę. Taki szok spotyka ogrodników co najmniej raz w roku, na wiosnę, koło Wielkanocy, gdy oglądają bezmiar szkód wyrządzonych zimą na rabatkach. Jednak, jako prawdziwi fachowcy, nie popadają w rozpacz. Przeciwnie, biorą się ostro do pracy. Eksterminują chwasty, usuwają martwe łodygi, porządkują teren. Im wcześniej zaczną te prace, tym lepiej. Zaoszczędzą sobie mnóstwo czasu w przyszłości. Bo gdy wegetacja już ostro ruszy, walka z ieproszonymi gośćmi będzie znacznie trudniejsza. W siódmym odcinku serialu Alan Titmarsh prezentuje imponująco obszerny katalog niezbędnych robót wiosennych na działce. Mówi o nawożeniu i kompostowaniu, przycinaniu róż i o pielęgnacji trawnika. Ostrzega, by za pierwszym razem nie kosić trawy zbyt nisko - przycięty na "wojskowego" jeżyka trawnik nabierze niemiłego, żółtobrązowego koloru. Zdradza sekrety przystrzygania żywopłotów. I jeszcze raz zachęca ogrodników do aktywności. Wzmożone wysiłki przyniosą efekty nie tylko estetyczne. Kto napracował się wiosną, kto starannie przygotował ogród do sezonu, będzie mógł ograniczyć swoje przyszłe czynności do najbardziej niezbędnych, takich jak podlewanie, zasilanie roślin i kontrolowanie ich rozwoju. Będzie miał mnóstwo czasu na leniwą letnią sjestę w pięknym otoczeniu. No, może nie mnóstwo czasu, ale znacznie więcej. Trochę więcej. A przynajmniej odrobinę więcej...

Anoreksja czy bulimia - TVP2, 21:25
Młody wygląd, szczupła sylwetka to dzisiaj już nie dar losu czy tymczasowy przywilej związany z wiekiem. To przymus, wymóg stawiany przez pracodawców, partnerów życiowych, a nawet dalsze otoczenie. Do tego dochodzi stres i pośpiech codziennego życia, pęd do kariery, pragnienie pogodzenia ze sobą coraz liczniejszych obowiązków. Chcąc sprostać własnym dążeniom do ideału i zaspokoić oczekiwania innych, coraz więcej osób, kobiet i mężczyzn, zaczyna stosować różnego rodzaju diety, poddawać się coraz wymyślniejszym zabiegom upiększającym, uprawiać rozmaite ćwiczenia. Stosowane w rozsądnych dawkach, metody te przynoszą wiele korzyści naszemu zdrowiu i
urodzie. Ale nie tak trudno przekroczyć tę rozsądną granicę. Wówczas zaczynają się problemy, które mogą nas doprowadzić na granicę śmierci. Reportaż przedstawia portrety trzech osób cierpiących na anoreksję - u każdej z nich przyczyny choroby były inne, wynikały z czynników biologicznych, rodzinnych lub psychologicznych. Podobne są jednak ich zmagania z samymi sobą i z otoczeniem, próby powrotu do zdrowia, a więc - do normalnego odżywiania się. 36-letnia Isabelle ma męża i troje dzieci. Stała się anorektyczką
z chwilą narodzin najstarszej córki. Ma za sobą trudne dzieciństwo i życie na ulicy. Pojawienie się dziecka stało się katalizatorem choroby, która czaiła się w niej od dawna. Isabelle odwiedziła kilku lekarzy, ale żaden nie potrafił jej pomóc. Jej mąż, Didier, postanowił więc sam
ratować żonę. Isabelle musi gotować dla rodziny, robić zakupy. Nie sprawia jej to przyjemności, wręcz zmusza się do wykonywania tych czynności, a potem zasiada z rodziną do stołu. By nie dawać dzieciom
złego przykładu, musi też jeść. Nadal miewa jednak stany lękowe i dobrze czuje się tylko w domu, z najbliższymi. Przyjmuje silne leki antydepresyjne. Tylko dzięki nim jest w stanie przełamać wstręt do jedzenia. Dzięki nim i akceptacji rodziny. 40-letni Serge po rozpadzie swojego związku cierpiał na przemian na anoreksje i bulimię. Kiedy jego waga spadła do 39 kilogramów, zdecydował się na 3-miesięczne leczenie psychiatryczne. W klinice nauczył się przede wszystkim normalnie jeść. Nosi jednak przy sobie swoje zdjęcie z tamtego okresu - to część terapii, skuteczna przestroga. Jako mężczyzna wcale nie jest wyjątkiem wśród pacjentów z zaburzeniami łaknienia. Mężczyźni stanowią 10% anorektyków i ich liczba stale rośnie. Najczęściej są młodzi, mają skłonność do perfekcji i ascezy. Tak jak Serge. 24-letnia Mia pochodzi ze sportowej rodziny. Jej rodzice byli trenerami. Ona postanowiła zostać gimnastyczką. Niestety, pojawiły się problemy ze wzrostem. Nie mogąc być gimnastyczką, Mia pragnęła przynajmniej wyglądać jak one: być smukła, wiotka, lekka. Po 7-8 razy dziennie stawała na wadze i ciągle nie była zadowolona z efektów. W wieku 20 lat ważyła 34 kilogramy. Do dziś nie rozumie, jak do tego doszło. Z pogodnej, energicznej dziewczyny stała się cieniem samej siebie. Zaczęła cierpieć na różne dolegliwości, jej kości zniszczyła osteoporoza. Ale na przyjęciu z okazji 20 urodzin coś się w niej odblokowało i nagle dostała szalonego apetytu. Dziś anoreksja jest dla niej tylko przykrym wspomnieniem. Isabelle i Serge, nadal walczący z chorobą, mają przed sobą jeszcze długą drogę.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy.